“Mapagpanggap na Puso”

ito ay isa sa mga ginawa namin noong nasa ikatlong antas na kami sa kolehiyo bilang requirement sa isa naming major na klase. Isang Nobela na nagawa ko sa pamamagitan ng imahinasyon at sa mga napulot na kaganapan sa pagbabasa ng mga Tagalog Romance Novel....Kahit sabihin nila na walang magandang naidudulota ng pagbabasa ko ng mga ganun, ngayon napatunayan ko na lahat ng mga bagay o kaalaman ay hindi lang napupulot sa tabi-tabi kung hindi nadadagdagan pa ito kung magbabasa ka.....SANA MAGUSTUHAN NIYO ANG ISANG MUNTING KWENTO NA AKING NAISULAT (batay sa totoong pangyayari at mumunting imahinasyon :-)

“Mapagpanggap na Puso” 

Ni Marie Ybonne B. Pantuan 

 “Kung may utak at nakakapag-isip ng mabilis ang puso sana ok na ang buhay pag-ibig ko ngayon” sambit ni Gary habang inaalala ang mga sinabi nang kanyang mga kaibigan. Lagi kasi siyang tampulan ng tukso tuwing nagkatipon-tipon silang magbabarkada mula sa iba’t ibang mga trabaho. Nakakairita pakinggan ang mga komento ng mga ito tungkol sa kanya. Keso matanda na daw siya, keso mahal pa niya ang ex- niya at umaasa pa siya na magkakabalikan sila. Masakit isipin ang mga ito pero anong magagawa niya kung wala pang nagkamaling na ligawan siya. Para kasi siyang isang ibon na nakapaloob sa hawla. Gustuhin man niyang magkaroon ng kasintahan ay iniisip niya ang kanyang mga magulang. Ayaw niyang magalit ang mga ito sa kanya. Siya na lang kasi ang inaasahan ng mga ito sa pagtataguyod ng kanilang pamilya sa hinaharap. Ayaw niyang sayangin ang pagtitiwala ng mga ito sa kanya. Nasa ika-apat na taon na sa kolehiyo si Gary. Tinitiis na lang niya ito upang matupad ang kanyang pangako sa kanyang mga magulang na magtataos siya ng walang dungis o kasintahan. “Hahay… kainis naman, lagi ko na tuloy naaalala ang mga iyon” nakangising pagsasaway niya sa sarili. Papasok na siya sa eskwela at hindi siya nagmamadali dahil maaga pa naman. “Nay! Babooh!.. na, Alis na’ko.” Paalam niya kay aling Martha ang kanyang butihing ina. Sa eskwela naman. “Hoi! Babae nakikita mo ba ang nakikita ko?” tanong ni Anne sa kanya. Tanghalian na nuon at magkasalo silang magkakabarkada sa isang maliit na mesa sa kantena ng unibersidad na pinapasukan. “Ano na naman iyang nakita mo ha? Lagi ka na lang may nakikita. Ano ba ang kinalaman ko sa mga nakikita mo? Mabubusog ba ako niyan . Ha!?” nangingisi niyang sagot na hindi tinatapunan ng tingin ang hinaharap ni Anne na direksyon. Abala kasi siya sa pag-gawa ng proyekto nila. “Naku! Bahala ka ngang babae ka. Sayang may masisilayan ka sanang anghel sa araw na ito, ikaw rin bahala ka.” Panunudyo ng kaibigan. “Ano ba talaga ‘yan ha! ba’t ba ang kulit mo?.” Saad niya at hinahanap ang sinasabi ni Anne na anghel daw. Nabigla siya ng makita ang tinutukoy ni Anne, si Léi yī pala. Isang exchange student mula sa China, mabait, magalang, matalino, maginoo, pala-kaibigan at higit sa lahat Campus heartthrob. Kaklase niya ito sa isang subject. Madali itong pakisamahan, medyo makulit din kasi ito. Sa lahat ng kaklase nila siya pa ang laging iniisturbo nito –pero ang totoo gusto niya ang ginagawang iyon ng binata, sa simpleng pang-aasar nito sa kanya ay parang may namumuong kilig sa kanyang dibdib, parang bombang handang sumabog sa tuwing nagkakalapit sila . “Oh! Ano ka ngayon!? Sabi ko sa’yo eh! may anghel ayaw mong maniwala” puna sa kanya ng kaibigan. Alam nito ang kanyang nararamdaman tungo sa binata. “Oo na, pero alangan namang pansinin tayo niyan.” Pag-dadahilan niya. Nasasaktan kasi siya dahil sa dami ng mga babaeng lumalapit dito at nagpapapansin. Kaya ibinalik niya ang kanyang tingin sa ginagawa bago pa man ito nagpakita sa kanya. “Ayan! Kitams. Hahaha sabi sa’yo eh! Alam mo bang marami ang naiinggit sa’yo sa klase kasi ikaw nalang lagi ang kinukuklit niya.” Paliwanag ng kanyang butihing at makulit na kaibigan. “Ewan, bahala silang mainggit. Anong paki ko? Di ko naman kaanu-ano si Léi yī . Bahala nga sila” pagtatanggi niya. “Naku, Gary masamang magsinungaling.” “Ah! Ewan.!” Sa klase kung saan magkaklase sila ni Lei. “Uie! Sungit, ayan ka na naman ayaw mo na naman akong pansinin.” Pag-uumpisa ng pangungulit ni Léi yī –magaling itong mag-tagalog dahil Pilipino ang nanay- na kakapasok pa lang sa klase. “Uie! Intsik ano ba talaga problema mo? Ha? Alam mo marami na ang nagagalit sa akin dahil ako nalang ang lagi mong kinukulit, pati mga kaibigan ko pinagdududahan ta’yo. Kaya pwede ba huwag mo na akong lapitan dahil napagkakamalan nila tayong mag-ano eh!” pangbubugaw niya kay Léi yī . “Asus. Sorry na, kasi naman ikaw lang yata ang walang gusto sa akin dito eh! Ni hindi mo nga ako tinatapunan ng tingin ‘pag dumadaan ako sa harapan mo.” pagwawali ng binata. “Akala mo lang wala!” Bulong niya sa kanyang sarili. “Anong sabi mo?” “Ah! Wala. Sige na lumayo ka na sa akin pinagtitinginan na tayo oh!” pagtataboy niya rito.

 Makalipas ang ilang araw, at buwan talagang hindi siya pinansin ni Léi. At sa kadahilanang hilig niya ang maghanap ng mga English name ng mga Chinese o kung sino man o anumang lahi ay pinagdiskitaan niyang halukayin sa internet ang English name ni Lei. Ngunit hindi niya ito nakita kaya nagtanong nalang siya, pero wala ring nakaka-alam nito. Halos isuko na niya ang itinakdang gawain sa kanyang sarili ay may nakita siyang isang papel na naka-ipit sa kanyang aklat. Binukalat ni Gary ang aklat niya at nakita niya ang isang pirasong papel na may mensahe. Gary Kawawa ka naman. Alam ko kung ano ang hinahanap mo. Lei ang palayaw na gamit ko pero ang totoo Léi Yī ang totoo kong pangalan. Sana huwag mo nang hanapin pa ang term na ‘yan ayaw kong nakikita kang nahihirapan. Rey ang English term ng pangalan ko. Siyanga pala huwag mo nang awayin si Anne sa kanya ko kasi nalaman ang pinagkakaabalahan mo nitong nakaraan. Siguro nagtataka ka rin kung bakit hindi na kita pinapansin nitong nakaraan. Marami kasi akong ginagawa at uuwi na ako sa susunod na linggo. Ang sulat na’to ang magsisilbing paalam ko sa’yo. Alam ko na ayaw mo akong kausapin dahil sa mga sinasabi ng mga tao tungkol sa’kin, kaya iniiwasan nalang kita. Sa totoo lang nasasaktan ako kapag nakikita kita at hindi man lang kita maasar at makausap. Pero ayos lang nakikita naman kita araw-araw sa klase. Sana ay maging masaya ka dahil nalaman mo na ang totoong pangalan ko. At sa susunod na mga araw baka hindi mo na rin ako makikita. Wala ng mangungulit sa’yo o mang-aasar. At higit sa lahat gusto ko lang malaman mo na mahal kita simula pa noon, dahil ikaw lang ang babaeng hindi nagpapakita ng interes sa’kin sa kabila ng kakisigan ko (alam ko sasabihin mong hambog ako pero ‘yan ang sabi nila) at kagwapohan kaya nagpapasalamat ako. Siguro nagtataka kung bakit kita kinukulit kahit na mahal kita, dahil gusto kong pansinin mo ako at ngitian. Nagkakasya na lang akong makita kang nakasimangot sa’kin kahit paano ay napapansin mo ako at nililingon. Ayaw kong ipaalam sa’yo dahil ang alam ko mula noon hanggang ngayon wala kang interes sa’kin. Maraming salamat sa lahat. Sa makalawa na ang alis ko papuntang china at baka matagalan pa bago kita makita uli kung magkita man ta’yo sana hindi ka pa nakakahanap ng makakasama sa natitirang buhay mo. Sana tandaan mo ako bilang isang taong makulit na nagmamahal sa’yo. Salamat sa alaala at tandaan mo mahal kita. Léi yī “Asan na ba yung intsik na ‘yun? Hay! Naku. At asan na rin yung mahadirang Anne na yun. Tsismosa talaga Naku! Talaga pahamak.” Naiinis na sambit niya habang palinga-linga sa paghahanap as dalawa. “Totoo kaya ang mga isinulat niya? Parang nahahabag ang damdamin ko dun ah! Sana alam lang din niya ang nararamdaman ko.” Saad niya sa sarili. Ng biglang mag-ring ang kanyang cellphone. “HI! N g8 m b ung letr ko?” mula sa isang unknown number. “Ho U?” reply niya. “8s me Lei, but since u knw my eng. Name kol me Joe” “So 8s u, yup, I’ve olredi read 8. S 8 4 real? D things u wrote?” “Yup, I mean evry single word on it” reply ng binata. “Cn we m8. I hav somthing 2 tl u. f 8s ok w/ u.” tanong niya. “Xur, bt u sed u dnt wnt me near u.?” “Drs an exceptions somtymz.”pagtatanggol niya sa sarili. “K. Wer nd wen? I’m free hol day.” “How about at d cafeteria? I think 8 won’t b obvious. Around 1 pm.” “K, I’ll b dr.” 

 Ala una na, kararating lang niya sa tagpuan ni Lei. Kinakabahan siya, nagpadalos-dalos siya kanina ng gusto niyang kausapin si Lei. Hihingi sana siya ng tulong kay Anne pero kanina pa niya ito tunatawagan pero hindi sumasagot. Parang naregodon ang puso niya ng matanawan niya si Lei. “Hi! Gary.” Bati nito sa kanya. “Ah! Hello.” ‘Anong pag-uusapan natin?” “ahh, kasi nahihiya ako.” “huwag ka ng mahiya. Tungkol saan ba iyan?” “Tungkol doon sa sulat.” “Ah yun ba? May pagdududa ka bas a mga sinabi ko sa’yo?” “Hindi ko kasi kayang paniwalaan na ang isang tulad mo na kilala sa eskwela at marami ang naghahabol ay nagkagusto sa akin. Para akong lalamunin ng lupa. Pwede mo bang klaruhin ang lahat sa atin? Ano nga ba talaga ako sa’yo?” pagtatanong niya. “Ah kasi ang totoo hindi ko alam kung pano sasabihin sa’yo ang totoo kung nararamdaman sa’yo. Simula pa nang una tayong magkatabi sa klase. Para kasing kakaiba ka sa lahat parang ang hirap mo pakitunguhan. Si Anne lang pala ang nakakaalam ng nararamdaman ko para sa’yo. Ayaw niyang sabihin sa’yo baka lalo kang lumayo at ayaw mo na akong kausapin ng tuluyan.” Paliwanang ng binata. “Ano? Alam ito ni Anne? Kalian pa? so, ibig sabihin nito ginawa niyo akong tanga. Hindi lang naman kasi ikaw yung nasasaktan eh! Iniisip mo lang ang sarili mo, paano naman ako? Hindi ‘nyo lang man bibigyan halaga ang nararamdaman ko sa’yo? Sana naman pinaalam mo para malaman ko.” Nagpupuyos na hinanakit ang pinipigilang ipalabas. Umiiyak na siya dahil sa mga nalaman niya ngayon. “Gary mahal kita, pero natakot lang ako na baka hindi mo tanggapin ang pag-ibig na inaalay ko. Ayaw kong masaktan.” “Alam ni Anne ang totoo, mahal din kita Lei. Pareho lang din ta’yo pero natatakot din ako. Wala sa hinagap ko na mahal mo rin ako. Isa lang akong simpleng mag-aaral. Hindi ako maganda, wala akong magarang sasakyan, mamahaling alahas at higit sa lahat hindi ako kasing talino ng mga babaeng nakapalibot sa’yo. Ayaw kong sabihin mong isa akong walang hiya o makapal ang mukha, o ‘di kaya’y sabihin mong agresibo ako sa mga lalaking gusto ko.” Pagsasaad niya ng kanyang tunay na nararamdaman. “Oh! Gary mahal kita. Salamat at mahal mo rin ako” parang nahihirapan siyang huminga sa pagkakayakap ng binata sa kanya. “Salamat din. Hindi ko lubos maisip na pwede pala talagang mangyari ang ganitong mga bagay. Isang na sa taas at nasa ibaba ay nagmamahalan.” Saad niya. “Ibig sabihin ba nito ay tayo na?” “Anong tayo na? saan tayo pupunta?” patay-malisyang sagot niya rito. “Ibig kong sabihin kung ikaw na ba ngayon ang kasintahan ko?” “Ah yun ba. Oo naman. Pero buti sana kung niligawan mo ako” “Yun lang ba? Asus maliit lang na problema yan. Mamayang gabi, huwag ka munang matulog ng maaga. Hintayin mo ako pupuntahan kita mamaya.” “Ha! Anong gagawin mo sa amin? Maliit lang ang bahay naming eh! Naku hindi ka sanay sa amin.” Pagtatanggi niya. “Ano ngayon gusto ko lang malaman kung anong meron pamilya ka para makapag-adjust ako malay mo hindi na ako mawawala pa sa mga paningin mo, lagi mo na akong makikita at hindi na ako umalis pabalik sa China. Hanggang sa makatapos sila ng kolehiyo ay hindi na sila naghiwalay at nagpakasal nang magkaroon ng sariling negosyo si Lei. at nagging guro naman si Gary.