Ang Mahiwagang Tagpuan

Isa sa mga binuo din namin sa aming major. isang kwento kung saan may 2 elemento... ang kapaligiran at ang tao.....lahat ng gawa ko tungkol sa LOVE kasi mas madaling gawin basta nararamdaman mo ang ganun. Madali kang makakaisip kung ano ang isusulat mo basta may INSPIRASYON. 

alalahanin din natin hindi kailangan ng isang tao ang karelasyon dahil lang sa gusto nila, isipin mong mabuti kong bakit ka papasok sa ganun,,,,  

Ito ay nagpapakita na ang mga GURO ay malikhain at may malawak na imahinasyon...

♥♥

“Hoy pangit!”

            Iyan ang palaging naririnig ni Maki sa mga taong kanyang nakakasalubong. Pero imbes na magalit ay nginingitian na lang niya ang mga ito at kinakawayan. Ayaw niyang ipakita ang sakit na nararamdaman. Nauunawan niya naman kung bakit ganun na lamang ang tawag sa kanya.

            “Okay lang yan Maki, walang may kasalanan kung bakit ka nagkaganyan” paalala niya sa kanyang sarili habang naglalakad sa mahabang daan patungo sa unibersidad na kanyang pinapasukan. Pansin din niya ang pagtitnginan ng mga tao sa kanya. Sa mukha ba namaniyang puno ng tigyawat,kulubot at magaspang.

            “Nakakahiya naman para akong artista na pinagtitinginan ng mga tao. Di bale na nga lang basta wala akong pakialam dadaan ako sa harap o likod nila. Hindi ko naman gusto na tingnan nila ako” pagmamayabang ni Maki sa sarili.

Habang papasok si Revo sa unibersidad ay nakita niya na naman ang Halimaw habang sakay sa kanyang puti na Ferrari Sports Car.

            “Ay! Ang halimaw akala mo kung sinong maglakad” saad ni Revo sa sarili. Siya ang pinakasikat sa campus dahil sa gwapo, mayaman at higit sa lahat mayabang. Karamihan din sa kanyang mga barkada ay anak ng mga kilalang tao sa lipunan.

            “Hoy halimaw,” sabay busina at dungaw sa tinatawag. Lagi niyang nakikita ang babaeng ito sa campus. Magkaklase rin sila sa English 03. Maki Reyes ang pangalan nito sa napaga-alaman niya. Matalino ito at masiyahin. Gustong-gusto niya itong asarin sa pamamagitan ng pagtawag niya dito ng Halimaw. Makinis ang kutis nito at hubog Coca-Cola ang katawan pwera lang sa isa, ang pangit nito tingnan para sa iba. Pero iba ang pagkakatingin niya sa kapangitan nito. Pangit nga ang anyo nito pero maganda naman ang kalooban.

            “Hoy halimaw lumingon ka nga!” sabay baba ni Revo sa

sasakyan at nilapitan si Maki.

            “Ay Butiking nahulog sa sapa” gulat na saad ni Maki ng

hawakan niya ang siko nito.

            “Anong kailangan mo sa akin?Kilala ba kita? Ba’t mo ba ako tinatawag?”

            “Hoy! Bakit alam mo na tinatawag kita?” nakangiting tanong ni Revo.

            “Eh sino ba ang kaharap at kausap mo ngayon?”

            “So, totoo nga na halimaw ka?”

            “Gago ka! Kahit hindi yan totoo ay ipagtatanggol ko ang aking sarili sa tulad mong mapanghusga. Isa pa ay wala kang karapatang tawagin akong halimaw. Una, hindi kita kilala. Pangalawa, sino ka ba?. Pangatlo, bakit mo ba ako iniinis?” matapang na ratsada sa kanya ni Maki.

            “Ay! Hindi mo ako kilala? Ako yata ang ang pinakasikat dito sa campus tapos hindi mo ako kilala! Isa, pa ay kaklase mo ako sa English 03! Ang tanda mo na siguro kaya hindi mo ako kilala?-ha-ha-ha” palatak niyang tawa.

            “Pakialam ko ba? Kung sikat ka, eh! bakit hindi kilala? Siyanga pala hindi mo ako sinasagot! Bakit mo ba ako tinatawag, at alam ko rin na pangit ako, pero huwag mo akong tatawagin na halimaw”.

            “Cool ka lang. Ang init naman ng ulo mo”

            “Sinong hindi mag-iinit ang ulo kung sa ganito ka aga ay binibuweset ka ng taong hambog?” sabay talikod nito sa kanya.

            “Hay! Kung alam mo lang sana!” panaghoy niya habang pabalik sa kanyang sasakyan.

Malayo na si Maki pero nakangiti siya sa nangyari sa kanya. Hindi naman niya akalain na siya ang lalapitan ni Revo. Kahit nasasaktan siya sa sinabi nito ay masaya pa rin siya dahil pinansin siya ng lalaking lihim niyang iniibig sa loob ng dalawang taon.

            Nakangiti lamang siya habang inaalala ang nangyari sa kanya at kay Revo kanina. Nandon na siya sa punong kanyang tinatawag na “langit”. Sa ilalim ng punong nasa tagong lugar sa campus. Dito niya inuubos ang oras niya, sa pagsulat ng liham paara sa hindi pa nakikilala na kaibigan.

            Dalawang taon na ang nakakaraan ay hinukay niya ang parte ng lupa na kinatitirikan ng puno. Naintriga kasi

siya dahil nakaumbok ito at tinabunan ng patay na dahon na pinatungan ng malaking bato. At sa paghuhukay ay nakakita siya ng isang kahon na may lamang liham mula sa isang lalaki na hindi makapagsabi ng nararamdam sa kanyang iniirog.

Puno

            Pasensiya na kung naisturbo ko ang iyong pananahimik at hinukay ko pa ang lupa dito. Gusto ko lang sana na may mapagsabihan ng aking malaking problema. May babae na talagang iniibig ko pero natatakot akong sabihin sa kanya dahil baka isipin niyang pinaglalaruan ko lang siya at gagamitin. Pangit siya at parang kinatatakutan ng lahat dahil sa kanyang hitsura.Palagi ko siyang inaasar pag nakikita ko siya kahit saan.

            Kapag nakita o nasilayan ko ang kanyang mukha ay nasasabi ko sa sarili ko na “ kahit pangit may karapatang mag-aral at hindi dapat ikahiya ang kung ano mang meron sa’yo pati na ang pagiging matatag sa gitna ng mga pangungutya ng mga tao sa paligid.

            Naiinis nga ako sa aking sarili dahil lagi ko na lang siyang tinutukso, kasi naman wala siyang ibang pinapansin kundi ang mga libro at mga kaibigan niyang maganda.

            Nakikita ko kung gaano siya kasaya sa piling ng mga ito. Siguro ay tunay ang pagkakaibigan nila, walang bahid ng kaplastikan hindi tulad sa akin. Ako marami akong kaibigan pero alam kung hindi sila totoo sa akin. Kinaibigan lang nila ako para makilala at may mahingian ng tulong

            Sana nga lang at hindi lang ikaw ang makaalam ng problema ko para may makapagpayo sa akin ng personal. Sana talaga at may magkamaling humukay sa lugar na ito upang mabasa niya ang liham ko. Sige salamat at pasensiya na ulit malaking puno sa isturbo. Paalam na at hanggang sa muli kong pagpunta rito. Sana sa pagbalik ko ay may liham

na din dito .

                                                                                                                                    Ariel☺

Ang unang liham na kanyang nabasa dalawang taon na ang lumipas. Dahil sa kanyang pagiging “curious” kuno. Sinagot niya din ito.      

Ariel

            Kumusta? Pasensiya na at ako ang nakabasa ng liham mo. Pero siguro ayos lang sa’yo dahil naghahanap ka ng makakabasa nito at makakabigay sa’yo ng payo tungkol sa iyong usaping pag-ibig.

            Alam mo pareho lang tayo na may gusto sa isang tao pero ang pagkakaiba lang ay guwapo ang gusto ko at ako hindi. Kilala siya pero ako kilala rin sa paraan ng pangungutya.

            Ang taong gusto ko ay palagi nalang akong tinutukso at sinasaktan ang puso kong lihim na umiibig sa kanya. Pero ayos lang at least pinapansin niya ako bahala na kung masakit. Sige dito ko nalang tatapusin ang kwento ko. Ako nga pala si Debbie. Kung ayaw mo akong maging kaibigan ay ayos lang sa akin. Hindi ako marunong mamilit ng mga tao. Paalam na.                                                                                                                                                    Debbie☺

Sa nakalipas na dalawang taon ay lagi niyang sinusulatan si Ariel. Matapos niyang mabasa ang inilagay na liham ni Ariel at mailagay ang liham ay ibinaon na niya

ulit ang kahon.

Papasok na si Maki sa silid niya para sa English 03 ay binunggo na naman siya ni Revo. Lagi niya itong ikinakaila na kilala niya ito, ayaw niyang may mapag-usapan ang mga tao tungkol sa kanya, tama na iyong mukha niya niya ang pinagtsitsismosan ng mga tao sa paligid. Nakangiti pa si Revo habang nakatingin sa kanya matapos siyang bungguin.

            “Ano ba? Bakit mo ako binunggo? May ginawa ba akong kasalanan sa iyo? Ha?” pag-aasik niya.

            “Wala lang!” Sagot nito na patuloy pa rin sa pagngiti.

            “Bakit ka ba laging nagpapapansin?”

            “Hoy! Babaeng halimaw! Your so ambitious, to think that I want your attention. Take a look of yourself in the huge mirror. Your like a person with a very critical disease” ang pang-iinsulto nito sa kanya.

            “Lalaking parang baliw sa kangingiti. Huwag mo akong daanin sa ingles mo at hindi kita uurungan. Ayos lang sana na tawagin mo akong halimaw pero ang api-apihin mo ako ay iyon ang hindi ko

 mapapalampas” napaiyak na siya at handa ng tumulo ang kanyang

mga luha.

            “Hoy! Halimawa umiiyak ka ba?”

            “Ewan ko sa’yo” sabay pasok sa silid nila.”

            Tuluyan ng tumulo ang luha niya at nilapitan siya ng kaibigan niyang si Dess na kaklase din nila.

            “Okay ka lang ba friend? Anong gusto mo upakan ko na lang iyang crush mo?! Hindi na yan tama ha! Sobra na iyan.” Galit na sambit sa kanya ng matalik niyang kaibigan.

            “Huwag na, wala din namang mangyayari eh! Hayaan nalang natin ‘to”

“Ang ganda pagmasdan na pati kalikasan ay pinagsasabihan nila ng problema o ano mang hinaing meron sila kahit hindi nila ako nakakausap pero kinakaibigan pa rin nila ako. Isipin man nating mabuti ay kaunti nalang ang mga tao na kinakaibigan ang isang tulad kong anak ni Inang kalikasan. At marap ang pakiramdam na sa munting paraan ay may natutulongan akong mga mortal na hanapin ang tamang landas sa paghahanap ng tunay na pag-ibig.

            Sana ay marami ang maka-alam nito at gawin din ang ginawa nila na kinakaibigan ang kalikasan.

            Pero ang hilig talaga ng mga tao sa lihim. Kay daming lihim na daopat ibunyag upang malaman at magkaroon ng resulta na ikaliligaya ng karamihan. Tulad ng mga nilalang na ito na itinatago ang mga nararamdaman. Tao nga naman.”

Nasa ilalim ng puno si Revo, dito siya naglalagi at nagsusulat ng liham sa isang babaeng naging kaibigan ng dahil sa pagiging mapanuri daw nito sa mga bagay sa paligid, Debbie ang pangalan ng hindi pa nakikitang kaibigan. At hinukay ang lupa kung saan niya inilibing ang liham na naglalaman ng kanyang suliraning pag-ibig. Sa loob ng dalawang taon ay ito ang kanyang ginagawa araw-araw. May bagong liham na nasa loob.

Debbie

            Humihingi  ng tawad. Ang manhid ko talaga. Palagi ko na lang nasasaktan ang taong mahal ko.

            Ayos ka na ba? Sana magkakilala na tayo upang opisyal na talaga tayong magkaibigan. At para kasing ang lahat ng ginagawa ko ay ginagawa din ng taong gusto mo sa’yo.

                                                                                                                                    Ariel☺

            Matapos magsulat ay nagpahinga siya sa ilalim ng puno hanggang sa hindi niya namalayan ay nakatulog na pala siya.

            Nagising si Revo sa pagsayaw ng puno na kanyang likuran. Bigla siyang napamaang sa kanyang nabungaran.

            “Naku po!”

            “Hi there! I’m Dios meaning Diosa. I’m the guardian of these tree. Pwede mo na ring sabihing isa akong diwata.” saad ng isang babaeng nakaputi at may dalang kumpas.

            “Sino ka? Anong kailangan mo sa akin?”

            “Alam mo Revo. Kilala kita o mas angkop sabihin nakilala na kita dalawang taon na ang nakakaraan. At alam ko ang iyong suliranin.”

            “Bakit mo ako kilala? Kung kilala mo ako , eh! Paano?anong suliranin ang sinasabi mo?”

            “Wow! Excited ka naman masyado. Calm okay?”

            “Eh! Paano ako kakalma kung may hiwaga akong iniisip.? Sino ka ba talaga? Sige na naman sabihin mo na.” natatakot niyang tanong.

                  “Okay, dalawang taon na ang nakararan ay may lalaking naghukay sa lupa na nakapalibot sa akin. Sa paghuhukay ng lalaking iyon ay nagambala ang aking pamamahinga. Nakita ko siyang sumulat ng liham at inilagay sa isang kahon at ibinaon sa lupang kanyang hinukay. Sa liham nga niya ay nakalagay ang paghingi niya ng paumanhin sa ginawa niyang paghuhukay at ang pakikipagkaibigan” pagbabalik tanaw ng babaeng nakaputi.

      “Naaalala niya nuon ang kanyang ginawa, hindi niya akalain na totoong may espirito ang puno. Akala niya ay sabi-sabi lang yun ng mga matatanda. Pero ngayon ay naniniwala na siya sa mga sabi-sabi.” -Nasa isip niya.

      “Hey! Boy alam ko ang iniisip mo! Hindi kami sabi-sabi lang, okay? It’s just that, people don’t believe in supernaturals or those who exist but can’t be seen by the ordinary eyes. Gets

aketch?” masayang  pagtatama ng diwatang si Diosa.

      “O- kay! A-A- Anong kailangan mo sa akin? Anong maipaglilingkod ko sa’yo?” pag-aalinlangan niyang tanong kay Diosa.

      “ Hmm. Alam ko kasi ang sagot sa problema mo. Want to know how? It’s too easy. It’s just a click and whisp of my wand. Got it? Let’s try.”

Biglang nawala ang babae, nagulat siya sa nangyari kaya bumalik na lang siya sa pagtulog..

     Walang magawa si Maki kaya patungo siya ngayon sa puno at baka maabutan niya ang tunay na Ariel. Habang hawak niya ang isang pocketbook ng Precious Hearts Romance. Ito ang paboritong babasahin niya. Nakakolekta na siya ng higit sa isang daan dito. Sa pagbabasa nito ay parang nasasalamin ng kwento ang kanyang buhay pag-ibig o ang buhay niya mismo.

            Habang naglalakad at nagbabasa ay napansin niyang may nagpapahinga sa puno, nagmamadali siyang pumunta doon. Laking gulat niya kung sino iyon, si Revo. Nagkaroon siya ng hinuha na baka si Revo at si Ariel ay iisa lang.  liningon niya ang pinagbaonan niya ng kahon pero may mali dito.  Hindi na ito tulad kanina ang ayos. Nasa ibang lugar na ang bato at mababaw lang ang pagkakalibing ng kahon dahil kita pa ang dulo nito.

            Sa pagdududa niya ay bigla niyang tinadyakan si Revo na natutulog.

            “Hoy lalaki bumangon ka nga diyan” hindi man niya ito gustong gawin pero parang may humila sa kanya upang gawin iyon.

            “ Aray! ano ba? “ kamot ang ulo na bumangon si Revo. At mababakas

sa mukha nito ang pagkagulat sa kung sino ang gumising sa

kanya.

            “Lalaki, kanina ka pa ba ditto?”

            “Oo, kanina pa, pagkatapos ng English natin. Bakit ba?”

            “Kung ganun alam mo ba kung sino ang humukay sa parting iyon?” turo niya sa lugar kung saan nakalagay ang kahon.”

            “Ako, Bakit ba?” dalawang taon ko na inilalagay ang kahon nay an diyan. Pakialam  mo kung hukayin ko iyan?”

            “A-Ariel? Ikaw si Ariel?” gulat na tanong niya kay Revo.

            “Oo, ang kulit mo naman. Bakit ba?” para itong nagdedeleryo. Nakapikit ito habang nagsasalita.

             “Hindi mo ako kilala?”

            “Kilala kita Noh! Ikaw yong babaeng gusto ko. Pangit pero maganda ang kalooban. Matalino at yung lagi kong inaasar para lang mapansin ako.” Parang lasing na sagot ni Revo sa tanong niya.

            “Revo, totoo ba yang pinagsasasabi mo? Huwag ka magbiro ng ganyan dahil mababaw lang ang luha ko.” Hindi makapaniwalang

tanong ulit niya.

“Oo naman, hindi ako sinungaling no! hindi ko lang masabi sa’yo dahil takot akong mabasted. Baka sabihin mong ginagamit kita at pinaglalaruan lang kita.”

             “Bakit mo sinasabi sa akin yan?”

            “Hindi ko alam. Takot ako pero hindi ko alam kung bakit nasasabi ko sa’yo ngayon ‘to.”

            At mula sa kung saan ay may lumitaw na babaeng nakaputi.

            “Hey! Girl, you’re here na pala I did’nt notice your

arrival” (parang bakla na nagsalita ang hinuha niyang diwata.)

            “I know what you are thinking of, don’t worry too much. Okay? I’m just here to help these friend of mine. He don’t know how to tell you his feelings because of his negative thoughts. “

            “Okay.” Lumingon uli siya kay Revo na parang nawalan ng ulirat. At biglang pinitik ng diwata ang daliri nito at parang bula na nagising uli si Revo.

            “Anong nangyari sa akin? O halimaw ba’t mo ako pinatid? Ha?” parang gulat na tanong ni Revo sa kanya. At nang lingunin niya ang diwata ay wala na ito.

Para siyang nagayuma kanina. Nanaginip siyang may diwatang lumabas mula sa puno at nakipag-usap sa kanya. Nagising siya kanina ng patirin siya ni Maki at may itinanong sa kanya. Pagkatapos ‘non ay wala na siyang naalala pa.

            Ngayon ay gising na talaga ang kanyang diwa at nakikita niya na si Maki na nakatanaw sa kanya at nakangiti na sobrang tamis. At si malamang dahilan ay parang nakakaramdam siya ng gaan na para bang nawala ang problema niya.

            “Oh Bakit ka nakangiti sa akin ng ganyan?” tanong niya sa dalaga.

            “Wala may itatanong lang sana ako sa’yo..

            “Ano yun?”

            “Ah! Kanina may sinabi ka kasi sa’kin. Gusto ko lang malaman kung totoo iyon?”

            “Anong sinabi ko sa’yo?”

            “Na mahal mo ako, at kaya mo ako lagging iniinis ay para mapansin kita. Totoo ba yon lahat?

            “Paano mo nalaman yan? Sinong may sabi sa’yo? Yung

babaeng nakaputi? Si Diosa?”

            “Kilala mo yun? Pero di na bale yun. Kaya ko nga itinatanong

sa’yo dahil sa’yo yun nanggaling.”

            “Ah-ah, eh- eh kasi—ano ahh. Oo totoo yun, mahal kita kahit ganyan ka. Ikaw ang parang nagpapakita ng mga bagay na wala ako. Ang pagiging matapang at kayang humarap sa problema  at pangungutya ng mga tao. Mga bagay na wala sa akin.”

            “Alam mo, mahal din kita kaya lang hindi maipakita sa’yo dahil pareho tayong ayaw masaktan. At kahit lagi mo akong iniinis ay ayos lang sa akin at least ay napapnsin mo ako. Pasensiya na at lagi ako nagagalit sa’yo, ayaw ko lang ipakita na may gusto ako sa’yo baka kasi pag-usapan ako diot sa campus.”

            “Pareho pala tayo ng nararamdaman. Humihingi ako ng tawad sa lahat ng mga nagawa ko sa iyo, sa pananakit ko ng damdamin mo. Sana ay mapatawad mo ako.”

            “Ayos lang sa akin yun. Lahat ng sakit ay nawala dahil sa mga sinabi mo ngayon.”

            “ Ngayon nalaman ko na pareho pala tayo ng nararamdaman meron na akong lakas ng loob na itanong sa’yo ito. Maaari ba kitang

maging nobya?” matapang niyang tanong kay Maki.

            “Pero ang mga tao, baka kutyain ka nila tulad ng hinagawa nila sa akin.”

             “Wala na akong pakialam dun. Ang importante ay tayo.”

            At bigla na lamang lumitaw si Diosa.

            “Oh! Sobrang cheesy niyo naman, can I join?”

            Masaya na nilang hinarap ang diwatang dahilan ng pagkaresulba ng kanyang problema.

            “Salamat sa tulong mo, kung hindi dahil sa’yo hindi ko masasabi ang tunay kong nararamdaman para kay Maki.”

            “Wala kang dapat ipagpasalamat, ang tunay mong pagmamahal sa kanya ang siyang naging daan para magkaroon ng magandang katuparan ang inyong pag-iibigan. At dahil minahal mo si Maki sa gitna ng kanyang panlabas na anyo, may ibibigay akong regalo sa inyo.” Pumikit ang diwata at sumunod na lang sila dito.” Salamanka, tunay na pag-ibig na ipinakita ay gawing masaya at maganda.”Pagkatapos banggitin ni Diosa ang kanyang uyam ay nagkatinginan silang dalawa ni Maki. Ay nawala na itong bigla. At nagulat siya ng Makita niya ang mukha ni Maki. Nakinis na ito at walang kulubot.

ang hindi magandang bagay dito.

            “Maki ang mukha mo!”

            “Bakit anong nangyari sa mukha ko? “gulat na tanong ni Maki sa kanya.

            “Wala na ang mga kulubot mo sa mukha. Makinis na ang iyong mukha. Siguro naman ngayon sasagutin mo na ako?”

            “Hmm” paghihimig ni Maki na parang nag-aalinlangan kung sasagutin siya o hind. “ sige na nga Oo na.”

            “Yes! (sabay talon ng mataas) salamat sa iyo. Pangako hinding hindi kita sasaktan. Mahal na mahal kita.” Pangako niya sa kanyang kasintahan.

            Magkayakap silang dalawa ng biglang ang puno ng mangga ay namulaklak. Nabigla sila at napangiti sa isa’t isa.

Makalipas ang dalawang taon ay nagpaksal sila Maki at Revo. Napag-alaman nila na ang mga pangalan na kanilang ginamit sa paggawa ng liham ay ang kanilang ikalawang pangalan. Si Revo ay Revo Ariel Guezas at si Maki naman ay Maki Debbie Reyes. Sa gitna ng pag-uusap nila ay kanilang naalala ang nangyari sa puno nuon.

            “Hindi ko akalain na mangyayari ang ganun sa tulad nating ordinaryong nilalang. Ang saya ko ng malaman na mahal mo pala ako.” Sabi ni Maki

            “Alam mo may dahilan kasi kung bakit hindi ko masabi sa’yo ang nararamdaman ko. Hindi lang sa takot kong mabasted mo. Ayaw ko talaga masaktan dahil sa bahay lagi na lang ako nakakakita ng karahasan. Kahit kasi sabihing mayaman kami eh! Lagi naman nag-aaway sina mama at papa. Kapag kinukulit kita, gusto kong gawin yon para makuha ang atensiyon mo. Sa bahay ay hindi nila ako pinapansin kahit ako lang ang nag-iisang anak nila. Kaya gustong-gusto ko kapag nagagalit ka sa akin. Kahit galit ka ayos lang dahil pinapansin mo naman ako.” Ang pagbibigay linaw ni Revo sa kanyang mga nagawa nuon.”

            “Totoo nga na makapangyarihan ang pag-ibig.may paraan upang magkalapit ang mga pusong ilang."

♥♥♥ WAKAS ♥♥♥